Vandaag 28 oktober 2024 is het precies twee aar geleden dat ik mijn handtekening heb gezet onder het toen nog tijdelijke huurcontract. Vandaag is dat omgezet naar een contract van onbepaalde tijd. Ik zal uitleggen hoe dat zit.
ik heb dit huis gekregen via de urgentie regeling van de daklozenopvang. Als je dan een huis krijgt dan zit er een extra bijlage bij. Dit doen ze om nog een soort controle te hebben omdat je niet zomaar in een daklozenopvang terecht komt. In die bijlage staat bijvoorbeeld dat je netjes je huur moet betalen, je de woningbouw toegang tot je woning moet verschaffen, toestemming vragen voor een huisdier. Elk half jaar komt de huisbaas langs om te kijken hoe het gaat en of er nog problemen zijn. Maar na twee jaar word je tijdelijke huurcontract als je je netjes er aan hebt gehouden omgezet naar een contract van onbepaalde tijd.
op 1 november woon ik hier precies twe jaar. Wat was ik blij dat ik weg kon uit de opvang. Ik heb er “maar” vier maanden gezeten maar het voelde als vier jaar. Wat een ontzettende stress volle tijd heb ik daar gehad. Ik was ondervoed, kon haast niet meer lopen maar ik wist nog niet wat ik aan mijn benen had wat mij ontzettend bang maakte. Het was ook echt geen veilige omgeving. Er waren meerdere drugs verslaafden, mijn eten werd gestolen uit de koelkast en de begeleiding had je niks aan.
ik kreeg een trajectbegleidster maar die moest ik achter haar kont aan zitten dat ze haar werk deed. Uiteindelijk ging zij met verlof en kreeg ik een ander. Haar ben ik nog steeds dankbaar want door haar zaten we binnen een maand aan tafel om de urgentie te regelen. Toen zeiden ze nog reken maar op vijf maanden. Dus ik ging er vanuit kerst en oud en nieuw nog daar te zitten. Niet wetende dat ik vijf weken later al een huis zou hebben.
wat was het ontzettend wennen toen ik hier net woonde. Ik moest een soort van afkicken van de constante herrie in de opvang. Want er was echt constant geluid. Ik heb dan ook de eerste twe weken constant de radio aan gehad. Ik kon gewoon weer in mijn pyjama naar de keuken lopen en mijn eten lag gewoon nog daar waar ik het had neergelegd. Niet meer de wc en badkamer moeten delen. Het zijn van die normale dingen maar voor mij waren ze bijzonder.
inmiddels zijn we twee jaar verder en heb ik van mijn huis wel mijn thuis gemaakt. Al heeft het even geduurd voor ik mij hier thuis voelde. Wat niet zo gek is na zo’n stress volle periode.
ik hoop hier nog heel wat jaartjes met plezier te kunnen wonen.
