Ik kreeg laatst de vraag of ik bang ben voor minder zicht en hoe ik mij daar dan op voorbereid. Vond ik eigenlijk wel een hele goede vraag.
ik ben niet echt bang om minder te gaan zien.natuurlijk denk ik er wel eens over na, wat als links net zo slecht word als rechts. Want dat kan zeker gebeuren. Maar wanneer en hoe snel dat weet je niet. Ik zou het ook niet willen weten want dan ga je er misschien ook naar leven. Natuurlijk zou ik het enorm rot vinden als ik weer achteruit zou gaan, omdat ik al niet zo heel veel meer over heb. Soms heb ik ook echt wel flink de balen van mijn ogen. Als ik iets heel graag wil zien bijvoorbeeld of dat ik niet even snel op de fiets kan stappen om ergens heen te gaan. Dat vind ik zelf ook het vervelendste van slechtziend zijn. Ik kan niet even snel weg. Ik moet altijd van te voren plannen, ga ik met het OV of ga ik met de taxi, die ik dan weer op tijd moet boeken. Die vanzelfsprekendheid heb ik niet.
toen mijn ogen net achteruit begonnen te gaan toen ik 12 was, ging het echt keihard. Zo snel als toen is het nooit meer gegaan gelukkig. Zowel het aantal procenten als mijn gezichtsveld gingen toen heel hard achteruit.
iedere keer dat ik achteruit ga is het weer aanpassen. Soms moest ik dingen anders doen dan daarvoor. Maar ik merkte het ook niet altijd dat ik weer wat had ingeleverd omdat het vaak ook heel langzaam gaat en je het daardoor niet echt door hebt.
mij echt voorbereiden op het minder zien doe ik niet. Ik heb al braille leren lezen voor het geval dat ik dat echt nodig zou hebben, maar met de technologie van nu, zoals spraak op de iPhone en allerlei verschillende apps, gebruiken niet heel veel mensen meer braille.verder heb ik natuurlijk wel wat hulpmiddelen in huis, zoals een sprekende keukenweegschaal en kruidenpotjes met een kliksysteem er in.
dus nee ik ben er niet echt bang voor, maar ik maak mij er soms wel zorgen om.
