Ik schreef al eerder over de opvang. Hier vind je Deel 1, Deel 2, en Deel 3.Officieel mag je zes maanden bij de opvang blijven. Helaas gebeurd het regelmatig dat mensen daar langer blijven. Dit komt ook mede door het tekort aan woningen. Als je in de opvang komt dan moet je urgentie + aanvragen.
Deze urgentie + gaat nog boven de gewone urgentie dus je staat dan echt boven aan de lijst. 8 september vorig jaar had ik mijn urgentie gesprek. Dit was met mijn trajectbegleidster van de opvang, mijn eigen begeleidster, iemand van de WMO, iemand van de woningbouwvereniging en iemand van de urgentie commissie.
Voor dit gesprek moet je allerlei formulieren invullen waarom je urgentie + nodig hebt. Je kan daar ook aangeven wat je woon wensen zijn. Natuurlijk kan je niet aangeven dat je graag in een villa met zwembad en jacuzzi wil wonen, maar wel wat voor woning je wil en in welke plaats.
Ik wilde een huis met minimaal twee slaapkamers, in verband met mijn zoontje. En ik wilde terug naar de buurt waar ik met mijn ex woonde omdat mijn zoontje daar ook op school zit. Verder had ik eigenlijk geen eisen.
Het gesprek had ik met mijn trajectbegleidster, mijn eigen begeleidster, iemand van de WMO, iemand van de woningbouw en iemand van de urgentie commissie.
Iedereen in het gesprek was het er mee eens dat ik urgentie + moest krijgen omdat ik ook zo snel mogelijk de opvang uit moest, omdat ze mij ook niet goed konden helpen en het geen plek is voor iemand met een visuele beperking. Ook heeft de WMO toen gelijk de indicatie voor huishoudelijke hulp afgegeven. Dus zodra ik een huisje had hoefde ik alleen maar door te geven aan de gemeente en werd dat ook in gang gezet.
Mijn vraag was natuurlijk hoe lang gaat het ongeveer duren tot ik een huisje heb? De woningbouw zei reken maar op een maand of vijf. Dat zou dus februari zijn. Dus ik had mij ingesteld op dat ik kerst en oud en nieuw nog in de opvang zou zijn.
Maar toen 5 weken later, ik was net met mijn trajectbegleidster naar het ziekenhuis geweest, stond ze aan mijn deur. De woningbouw heeft mij gemaild. Ik dacht die moeten iets weten of nog een formulier hebben ofzo. Ondertussen zat ik met een goede vriendin op FaceTime. Nee ze hebben een huis voor je. Mijn reactie was letterlijk: rot op dat kan niet! Mijn vriendin lag ondertussen in een deuk. Ja het is echt waar. Dus ik vroeg waar in Oss. Toen ik het adres horde was ik helemaal de weg kwijt want dat is precies de plek waar ik wilde wonen. Vervolgens natuurlijk een paar vrienden gebeld om het goede nieuws te vertellen. Maar ik wist op dat moment nog niet wanneer ik de sleutel zou krijgen.
Uiteindelijk mocht ik 19 oktober samen met mijn trajectbegleidster de woning gaan bezichtigen. Ik had al vernomen dat het huis al leeg stond, dus ik ging er een beetje van uit dat er ook geen vloer etc meer in zou zitten. Tot onze beide verbazing maakten we de deur open en lag er gewoon nog een hele mooie vloer in en hingen er zelfs nog gordijnen en vitrage. Oevel geluk kan je hebben.
Uiteindelijk kreeg ik 28 oktober de sleutel van mijn huisje. Dankzij een paar hele lieve vrienden uit de opvang ben ik 1 november verhuisd.ik heb wel echt daarna even moeten landen. Het waren een paar hele heftige drukke weken geweest en nu lag ik ineens in mijn eigen bed in mijn eigen huisje.
Ook heb ik de eerste twee weken constant muziek aan gehad. In de opvang was er constant herrie en rumoer. Daar waren mijn hersenen een soort van aan gewend. Ik moest echt opnieuw wennen aan de stilte om mij heen.ik heb rustig aan mijn dozen uitgepakt en alles een plekje gegeven. Dit moest ik echt zelf doen zodat ik weet waar alles staat.