24 juni 2022 trok ik de deur achter mij dicht. Na zes jaar met mijn toenmalige man, maar inmiddels ex daar gewoond te hebben. Daar ging ik met Vida naar de daklozenopvang. Dit was voor dit moment de beste oplossing. Niet wetende wat voor ellende mij daar nog te wachten stond.
Ik kwam daar aan en kreeg een rondleiding van T. Een van de begeleiders. Hij liet mij mijn kamer zien. Wat overigens ook de enige privacy was die je daar had. De keuken, badkamer en toilet moest ik delen. Ik zat op afdeling 1 wat ook de grootste van de drie was met 10 kamers. totaal waren er drie afdelingen met totaal 25 kamers, maar die zaten niet altijd vol. Overal waar je een deur door moest, moest dit met een pasje. Je kon alleen niet met je pasje de andere groepen op. En je kon de andere slaapkamers niet openen. Een van de regels was ook dat je niet bij elkaar op de slaapkamer mocht komen. Je mocht wel met toestemming naar de woonkamer van de andere groepen.T. Liep ook nog even met mij mee naar de uitlaat plek waar ik Vida kon laten plassen en los kon laten. Dat was gelukkig vlakbij.
Helaas heb ik na een aantal dagen moeten besluiten Vida op te laten halen omdat ik niet meer goed voor haar kon zorgen. Zelfs de 200m naar het veldje was eigenlijk te ver. Maar ook de stress die in de opvang hing was niet goed voor haar. Ze werd er erg onrustig van. Helaas heb ik toen met de school besloten haar met pensioen te laten gaan. Ook omdat ik niet wist hoe lang deze situatie zou gaan duren. Daar zat ik dan. Helemaal in mijn eentje op een paar vierkante meter in een daklozenopvang. Dat had ik mij toch niet bedacht toen ik naar Oss verhuisde.
T. Kwam mij in de dagen erna regelmatig even van mijn kamer halen en nam mij mee naar de tuin. Kom Yvon gaan we even wat drinken. Hij was een van de weinige begeleiders die echt interesse in je toonde. Helaas ging hij 1,5 maand later met pensioen. Maar in de tuin leerde ik andere bewoners kennen van de andere groepen. Want met de bewoners van mijn groep had ik niet echt een klik.
Zo had je A. Een grote gozer met veel tatoeages. Toen ik hem leerde kennen dacht ik echt jemig wat een mafkees. Maar toen ik hem echt leerde kennen, was het een gevalletje grote bek maar een klein hartje. Het zou uiteindelijk een hele goede vriend van mij worden. Ik heb wat gesprekken met hem gehad. En ook regelmatig bij hem zitten huilen terwijl ik dat normaal echt niet kan bij een ander. We hebben allebei ook een heerlijk sarcastisch gevoel voor humor en jaagde regelmatig andere bewoners op de kast.
D. Een jonge gozer met zo zijn eigen problemen. Maar als hij je in zijn hart sluit dan gaat hij door het vuur voor je. Wat super lief was, was dat hij op mijn verjaardag taart is gaan halen. Want ja Yvon je wil het eigenlijk niet maar we vieren wel je verjaardag. Super lief natuurlijk.
R. Net als A. Grote mond klein hartje. Heb ik ook wat uren mee buiten gezeten. Hij heeft zijn eigen bedrijf, en kwam regelmatig bij mij zijn administratie zitten doen. Kon het echt goed met hem vinden. Laatst kwam ik hem tegen bij de winkels. Fijn om te zien dat het goed gaat met hem.
Het leuke was dat ik iedereen zover had dat als ze naar buiten kwamen, ze chocomel meenamen voor mij uit de automaat. Dat was er een met touch screen dus die kon ik niet bedienen. Ik heb wat liters weg gedronken daar.het contact met ons groepje hield mij daar op de been. We aten soms ook samen en zaten tot laat buiten. De begeleiding was daar niet altijd blij mee, want we waren wel allemaal mensen die het zeiden als iets ons niet zinde. En dat gebeurde nog wel eens. De begeleiding daar had je namelijk helemaal niks aan. Ze zaten heel de dag op kantoor. Kwamen niet even naar je toe om te vragen hoe het met je ging. Ik had een persoonlijk begeleider, ik moet mijn eerste gesprek nog met hem hebben. Helaas gingen A. En R. Op een gegeven moment weg. Maar A. Kwam nog bijna elke avond een bakkie doen. Tot de begeleiding dat niet meer goed vond.
In de zomer mocht ik bij uitzondering een weekje naar mijn beste vriendin. Normaal mocht je maar twee nachtjes per week weg. Op dat moment ging het absoluut niet goed met mij. Ik was ondervoed doordat ik niet meer kon eten. Was binnen een half jaar 25kg afgevallen. Ik kon haast niet meer lopen omdat mijn lijf de energie nodig had voor andere dingen. Later bleek ik ook zenuw ontstekingen te hebben waar ik nog steeds voor behandeld word. Toen ik bij mijn vriendin uit de taxi stapte schrok ze zich rot. Ze had mij een tijdje niet gezien. Maar ik zag er ontzettend slecht uit. Ze is de dag erna gelijk de huisarts gaan bellen. Heeft een diëtiste ingeschakeld voor bijvoeding en thuiszorg om mij te helpen met douchen want ook dat lukte mij niet meer. Het is echt heel slecht dat de opvang nooit iets heeft gedaan want die zagen heus wel dat het heel slecht ging met mij. Er is toen ook een klacht ingediend.
Uiteindelijk kreeg ik 8 september mijn urgentie. De woningbouw zei dat het zo vijf maanden kon duren. Ook omdat ik terug wilde naar de wijk waar ik gewoond had. Omdat Roan daar ook op school zit en ik daar de weg ken. Oké ik ga kerst en oud en nieuw dus nog hier vieren.tot 14 oktober mijn traject begeleidster aan mijn deur stond. Ik was die dag met haar naar het ziekenhuis gewest en zat er helemaal doorheen. De woningbouw heeft mij gemaild. Dus ik dacht nou ze moeten iets weten. Ik had net een vriendin op FaceTime. Ze hebben een huis voor je aan de bosbes. Mijn reactie was ROT OP! Dit kan niet na vijf weken. Maar het was toch echt zo. 19 oktober hadden we bezichtiging en toen ik dit huis binnen liep voelde het gelijk goed. Ik had ook heel veel mazzel. Want er lag nog een hele mooie vloer in en er hingen nog gordijnen en vitrage. 28 oktober kreeg ik de sleutels. En dankzij A. GM. En G. Ben ik op 1 november verhuisd. A. Heeft toen tot midden in de nacht mijn bed in elkaar gezet. A. En GM. Bleven die nacht slapen. Wat ik heel fijn vond.
De eerste twee weken heb ik constant muziek aan gehad omdat ik de stilte niet trok. Mijn hersenen waren zo gewend aan herrie, want zelfs in de nacht was er constant geluid in de opvang. Uiteindelijk wende ik er wel weer aan en kan ik nu ook weer genieten van de stilte.
ik ben er wel achter gekomen dat iedereen dakloos kan raken. Het is niet per definitie het uitschot van de maatschappij dat daar terecht komt. Het zijn niet alleen maar verslaafden. Ik zat daar door de scheiding een ander door schulden die op zijn naam waren gemaakt etc. In deze periode ben ik er ook achter gekomen wie mijn echte vrienden zijn. Ik ben best wel wat mensen om mij heen kwijt geraakt, ook waar ik het niet van had verwacht. Maar gelukkig heb ik nu alleen nog mijn echte vrienden over waar ik echt op kan bouwen. En dat is het belangrijkste.