veel van de mensen om mij heen herkennen dit wel. Van die mensen die niet uit interesse vragen wat je hebt, maar puur omdat ze het gewoon willen weten. Ik kan daar zo vreselijk slecht tegen. Ik voel mij dan net een wandelende attractie.
als iemand echt uit interesse aan mij vraagt wat ik heb, en ik heb tijd om daar rustig op te antwoorden, dan doe ik dat echt wel. Net als laatst in de wachtkamer bij de fysio. Daar had ik een heel mooi en respectvol gesprek met een slechthorende man. Maar soms word het op een toon gevraagd dat ik al denk laatm aar!
een paar jaar geleden liep ik door het winkelcentrum toen ik werd aangesproken door een vrouw. Haar vraag was: wat mankeer jij nou eigenlijk? En dan ook op een hele dwingende toon. Ik vroeg toen of ze het echt wilde weten. Haar antwoord was natuurlijk ja. Oke ik heb het Bardet Biedl Syndroom, Hypothereoidie, ik had polydactilie bij mijn geboorte maar nu niet meer, fibromyalgie, Retinitis Pigmentosa en PCOS. Toen stond ze met haar oren te klapperen. Ja maar wat is dat dan? Ga dat maar Google-en was mijn reactie.
wat ik ook niet snap is dat mensen je ineens heel kinderlijk gaan behandelen. Het maakt niet uit wat voor beperking je hebt, je schijnt ook gelijk niet goed bij je verstand te zijn. Of als mensen op een kinderlijke toon tegen mij zeggen of wat knap dat je gewoon boodschappen doet. Tja ik zal toch ook moeten eten. Kijk ik snap wel dat mensen het soms knap vinden hoe zelfstandig ik ben. Want ik ga liever 3 keer keihard onderuit omdat ik iets zelf probeer dan dat ik gelijk hulp zou vragen. Als iets echt niet lukt dan doe ik dat natuurlijk wel. Maar ik ben gewoon een beetje eigenwijs in dat opzicht.
En eigenlijk heb je, tenminste dat is mijn ervaring, twee groepen in de blinden en slechtzienden wereld. De groep zoals ik die alles zelf willen doen. En de groep die het maar mooi makkelijk vind dat alles voor ze geregeld word en die vinden dat de maatschappij op hun moet worden aangepast. Dit zijn vaak ook de mensen die lang op een internaat hebben gezeten of heel beschermend zijn opgevoed.
het gaat totale vreemden niet aan wat ik heb. Ik voel me soms al een chronische ziekte verzamelaar daar hoef ik niet ook nog eens verantwoording voor af te leggen. Nogmaals als iemand het normaal vraagt, leg ik met alle liefde uit wat ik heb. En soms breng ik het ook met wat humor. Zo krijg ik ook nogal eens de vraag ben je zo geboren? Mijn standaard antwoord is dan nee met 8 pond en 51cm was anders wel een hele zware bevalling geweest.
dus kom je iemand met een beperking tegen, behandel diegene dan zoals je zelf behandeld wil worden. Daar word de wereld weer een stukje mooier van.