Na aandringen bij mijn neuroloog voor een verwijzing naar de pijnarts, was het 28 november zo ver. Aangezien die vaak wat verder kijken dan de standaard medicatie hoopt ik dat ik daar wat verder mee zou komen.
Ik trof een hele fijne arts. Hij nam echt de tijd om naar mij te luisteren en alle mogelijke opties goed te bespreken. Ik heb zeker drie kwartier bij hem binnen gezeten. Het toeval wil dat hij mijn fysio ook kent. Dus dat is wel fijn.
Eerder dit jaar kreeg ik van de neuroloog Pregabaline tegen de zenuwsteken in mijn benen. Op zich werkte de medicatie prima, maar ik kreeg ontzettend last van bijwerkingen waardoor ik weer moest stoppen. Ik heb nu van de pijnarts een lagere dosis gekregen, in de hoop dat ik hier wel tegen kan en het ook wat doet.
Verder hebben we het over een Qutensa behandeling gehad. Dit zijn pleisters met een hele hoge concentratie rode peper er in. Dit plakken ze bij mij dan op mijn voeten en enkels omdat ik daar het meeste last heb. Dit zorgt er voor dat de uiteinden van de zenuwen zich terug trekken waardoor ze de pijn prikkel niet meer door zouden moeten geven.
Deze pleisters moeten een half uur blijven zitten. Daarna smeren ze er koelende gel op en koelen ze met cool packs. Het koelen moet ik thuis dan ook nog doen. En de eerste dagen opletten dat je die plek als laatste afdroogt na het douchen. Je kan je voorstellen dat je die pepers bijvoorbeeld echt niet in je gezicht wilt hebben.
Ik ben heel benieuwd naar deze behandeling. Dit moet elke drie maanden herhaald worden. En het is ook bewezen dat als je dit ongeveer vier keer hebt gedaan dat de pepers ook je ruggenmerg bereiken dus dat je op meer plekken pijnstilling krijg.
Wat ik vooral heel fijn vond was dat de arts zei “als ik er niet meer uit kom dan kan ik je altijd nog naar Nijmegen sturen, dit is niet het eindpunt.” Daar was ik heel blij mee want de neuroloog had gezegd wen er maar aan want beter dan dit word het niet.
Ik houd jullie natuurlijk weer op de hoogte als ik nieuws heb.
Mijn Blinde Leven 